13/12/2024 – 06/02/2025

Το ‘‘Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας’’ ανοίγει ξανά τις πόρτες του, στην Isnotgallery

Πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει μια φωτογραφία; Πόση ιστορία μπορεί να συμπυκνώσει μια φωτογραφική στιγμή, και πόση συγκίνηση αντέχει ο φωτογραφικός φακός;

Όλα τα παραπάνω, στον υπερθετικό, συνθέτουν την έκθεση φωτογραφίας

«Nicosia International Airport» του Άντρου Ευσταθίου, η οποία εγκαινιάζεται την Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου 2024 στις 19:00 στην Isnotgallery Contemporary.

Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα του εξοχότατου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκου Χριστοδουλίδη

Μέσα από μια σειρά από φωτογραφίες, που συνεχίζουν την πορεία τους στον χρόνο, ο Κύπριος φωτογράφος Άντρος Ευσταθίου καταγράφει με τον πιο σύντομο, αφηγηματικό αλλά και αποκαλυπτικό τρόπο, την ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων στην Κύπρο.

«Αυτή η φωτογράφιση έχει αλήθεια και μόνο» υποστηρίζει ο δημιουργός της, τονίζοντας ότι η δύναμη αυτής της αλήθειας άγγιξε από την πρώτη στιγμή το κοινό τόσο στην Λευκωσία (2012) όσο και στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της Photobiennale (2014). Παρουσιάστηκε επίσης στην Αθήνα, στο Evripides Art Gallery (2017) και στην Φρανκφούρτη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (2017).

Ο Άντρος Ευσταθίου, με την μεταφυσική αισθητική, που διακρίνει την ματιά του, στέλνει το μήνυμα της επιστροφής και της αναγέννησης, στήνοντας ένα θεατρικό σκηνικό με αληθινούς πρωταγωνιστές, ενώ μέσα από μια σειρά αντιθέσεων αναδεικνύει την υπεροχή της ανθρώπινης παρουσίας ανάμεσα στα απομεινάρια του παρελθόντος.

Στις φωτογραφίες του Άντρου Ευσταθίου το ερειπωμένο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας παύει να είναι ένα στατικό αρχιτεκτόνημα και μεταλλάσσεται σε ζωντανό χώρο. Οι εικόνες καταγράφονται και εκτίθενται σαν ασύντακτες εκλάμψεις μνήμης, μιας ομάδας ανθρώπων, που έζησαν την τελευταία πτήση που προσγειώθηκε στις 20 Ιουλίου 1974. Φορώντας τις στολές εκείνης της εποχής, απαθανατίζονται, μέσα σε ένα σκηνικό βγαλμένο από ταινία τρόμου, μοιάζοντας να αναμένουν την αναγγελία της επόμενης πτήσης.

Το ιστορικό της φωτογράφισης, περιπετειώδες και συναρπαστικό, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την επιμονή, την αποφασιστικότητα και την τόλμη του εγχειρήματος του Κύπριου φωτογράφου, να ξεπεράσει τα αντικειμενικά εμπόδια, που σχετίζονταν με τις απαγορεύσεις στη «Νεκρή Ζώνη», αλλά και τα κλισέ, που συνοδεύουν ένα ιστορικό κτήριο, σύμβολο της διχοτόμησης και της «Πράσινης Γραμμής».

«Θα μπορούσε να αποτελέσει και σενάριο κινηματογραφικής ταινίας» σημειώνει ο ίδιος ο φωτογράφος, αν αναλογιστεί κανείς τα πέντε χρόνια που κράτησε η επίμονη «περιπλάνησή» του στον χώρο του Αεροδρομίου, η οποία ξεκίνησε με την ευκαιρία της επιμέλειας μιας έκθεσης στον χώρο που διεξάγονταν οι δικοινοτικές συνομιλίες.

Όπως αναφέρει, «χρειάστηκαν χρόνια μέχρι να ωριμάσει και να κατασταλάξει μέσα μου η ιδέα της φωτογράφισης προσώπων στο ερειπωμένο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας». Αρκετός χρόνος περισυλλογής μέσα σε μια άδεια αίθουσα αναμονής, σαν να ανέμενε ένα «σημάδι», που δεν άργησε να έρθει, καθώς το project αυτό, το βίωνε ως μια ανεξήγητη εμμονή.

Η αποφασιστικότητά του και μια σειρά από ευνοϊκές συγκυρίες, άνοιξαν τον δρόμο,καθώς αυτή η φωτογράφιση είχε εντυπωθεί μέσα του από παιδί. Η γενιά του δεν έζησε τον πόλεμο. Οι αφηγήσεις για την τουρκική εισβολή έπλαθαν στο μυαλό του εικόνες, που δυνάμωναν την επιθυμία να καταθέσει την δική του αλήθεια, για ένα κτήριο σύμβολο της νεότερης ιστορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η έκθεση του Άντρου Ευσταθίου λειτουργεί σαν καθρέφτης για κάθε Κύπριο που έζησε την εισβολή, καθώς μέσα σε αυτές τις φωτογραφίες μπορεί να δει τον ίδιον του τον εαυτό, ενώ για τις νεότερες γενιές, σαν μηχανή του χρόνου, που ξαναζωντανεύει ένα ολόκληρο κομμάτι της νεότερης ιστορίας της Μεγαλονήσου.

Όσο για τον ίδιο τον Ευσταθίου «όσα χρόνια κι΄ αν περάσουν αυτή την δουλειά θα την κουβαλώ πάνω μου…» λέει χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι αυτό το project τον χαρακτηρίζει πλέον ως φωτογράφο αλλά και ο ως άνθρωπο.

Από την πλευρά της, η Ιστορικός Τέχνης Λουΐζα Καραπιδάκη σημειώνει: «Η αφήγηση του Ευσταθίου δεν είναι μνημόσυνο γεγονότων, ούτε φιλοδοξεί στην ιστορική αποτύπωση ή στην κινηματογραφική αναπαράσταση, παρά αποσκοπεί στο να αφήσει ελεύθερο τον θεατή να συσχετίσει τον πραγματικό και τον συμβολικό χώρο με τα ιστορικά γεγονότα της χώρας του καλλιτέχνη, για να περάσουν έτσι στη «χώρα» της μη λήθης. Το πόνημα αυτό ολοκληρώθηκε ύστερα από δαιδαλώδεις διαδικασίες, πολύχρονες συζητήσεις και συνευρέσεις και αποτελεί εμπειρία ζωής, όχι μόνο για τους πρωτοστάτες αλλά και για τους θεατές. Οι φαινομενικά οικείες μα τόσο απόκοσμες αποτυπώσεις οπτικοποιούν με απροκάλυπτη αμεσότητα πολλαπλές εννοιολογικές διαδρομές στον τόπο μνήμης και αναδεικνύουν τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας. Η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία του Ευσταθίου καταδεικνύεται αποτελεσματικά με τη μετάδοση της δραματικότητας, της απουσίας και της σιγής και αποτελεί εσκεμμένη επιλογή που πηγάζει από την προσωπική συναισθηματική φόρτιση και τη βαθιά ανάγκη εξωτερίκευσης.Η αισθητική υποκλίνεται στην επιθυμητή εξιστόρηση, δίχως να χάνεται η ιδιάζουσα έκφραση του δημιουργού. Οι αιχμηρά συναρπαστικές εικόνες του Άντρου Ευσταθίου ζωντανεύουν τον χαμένο χρόνο, αποκαλύπτουν την άυλη πλευρά της ιστορίας,αποπνέουν μια αίσθηση χρέους προς την ιστορία του τόπου και σφραγίζουν το τέλος μιας στοιχειωμένης εποχής».

Το Αεροδρόμιο της Λευκωσίας διαθέτει την δική του ιστορική μνήμη, αποτελώντας μια σκληρή υπενθύμιση της τουρκικής εισβολής, που οδήγησε στη διχοτόμηση της Κύπρου πριν από 50 χρόνια. Βρίσκεται δυτικά της Λευκωσίας και ήταν το κύριο αεροδρόμιο της Κύπρου από την ανοικοδόμησή του, το 1968 μέχρι το 1974, αποτελώντας το κόσμημα της Ανατολικής Μεσογείου για την εποχή του.

Σήμερα, ο πάλαι ποτέ υπερσύγχρονος «Διεθνής Αερολιμένας Λευκωσίας» παραμένει εγκαταλελειμμένος. Βρίσκεται μέσα στη «Νεκρή Ζώνη» και είναι υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών. Κάθε νέος γύρος συνομιλιών για το Κυπριακό ξεκινά εκεί, με την ελπίδα για εξεύρεση λύσης.

Διάρκεια:
13 Δεκεμβρίου 2024 – 6 Φεβρουαρίου 2025

Ώρες Λειτουργίας:
Τρίτη – Παρασκευή (10:00 – 13:00 & 15:00 – 18:00)
Σάββατο (10:00 – 14:00)

Επικοινωνία:
art@isnotgallery.com
99569498

---

Andros Efstathiou – Nicosia International Airport

The exhibition is held under the auspices of His Excellency the President of the Republic of Cyprus, Mr. Nicos Christodoulides

How much truth can a photograph contain? How much history can a photographic moment capture, and how much emotion can the photographic lens withstand?

All of these find their superlative expression in the photographic exhibition Nicosia International Airport by Andros Efstathiou, which opens on Friday, December 13th 2024 at 19:00 at Isnotgallery Contemporary.

Through a series of photographs that have acquired a life of their own, Cypriot photographer Andros Efstathiou records the history of the island over the last 50 years in a manner that is at once concise, descriptive and utterly revealing.

“This collection tells the truth and nothing but”, says its creator, stressing that the public was touched by the power of this truth from the very start, both in Nicosia (2012) and in Thessaloniki, where it was shown at the Photobiennale (2014). It was later exhibited at the Evripides Art Gallery in Athens (2017), and at the European Central Bank in Frankfurt (2017).

Andros Efstathiou, deploying a gaze with a distinctively metaphysical aesthetic and a theatrical setting with real protagonists, sends a message of return and rebirth, while using a series of contrasts to highlight human pre-eminence among the ruins of the past.

In Andros Efstathiou’s photographs, the dilapidated Nicosia Airport ceases to be a static architectural relic and is transformed into a living space. The images are recorded and exhibited as the disjointed flashes of memory of a group of people who witnessed the last inbound flight on 20 July 1974.

Donning period-correct uniforms, they are captured in scenes with horror-film undertones, seemingly awaiting the announcement of the next flight.

The adventure-filled story of the photo shoot brims with the perseverance, determination and daring of the Cypriot photographer’s effort to overcome the relevant obstacles, those related to the prohibitions regarding the ‘Dead Zone’, as well as the clichésthat inevitably colour the perception of a historic building, which in this case is seen as a symbol of partition and the ‘Green Line’.

‘It could be the basis of a film script’, thephotographer notes, an apt description when one considers the five-year duration of his persistent ‘wandering’ in the Airport area, which began with the curating of an exhibition that happened to converge with a round of the bicommunal peace talks.

As he puts it, ‘the idea of photographing people at the dilapidated Nicosia Airport gestated in my mind for years’. A long time to contemplate, an experience akin to sitting in an empty waiting room, waiting for a ‘sign’ — a sign that did not take long to come, given that this project had become an inexplicable obsession.

What paved the way were a dose of good fortune and sheer determination, as these images had been impressed upon him since childhood. His generation did not live through the war. Rather, the telling and retelling of the events of the Turkish invasion created the images in his mind, and strengthened the desire to submit his own testimony on a building that is a symbol of the recent history of the Republic of Cyprus.

The work exhibited by Andros Efstathiou makes it possible for the Cypriots who lived through the invasion to see reflections of themselves in these photographs, while for younger generations it is like a time machine that brings a substantial piece of the recent history of the island back to life.

As for Efstathiou himself, ‘no matter how many years pass, I will carry this work with me…’ he says, emphasizing that this project now defines him both as a photographer andas a person.

The art historian Louisa Karapidaki notes: ‘Efstathiou’s narration is not simply a commemoration of a set of facts, he offers it neither for the historical record nor as cinematic reenactment; rather, Efstathiou wishes to allow the viewer to fuse both the real and the symbolic ground with the country’s history, in order that the facts themselves will not be consigned to oblivion. It took an intricate series of steps and years of deliberation to bring this photographic essay to fruition; it is a once-in-a-lifetime experience, not only for the prime movers, but for the viewers as well. The seemingly intimate yet uncanny impressions give a frank and direct visual encoding to the complex semantic trajectories that emanate from the memorial site, a testament to photography’s communicative potential. Efstathiou’s artistic skill is evident in communicating the drama, the absence and the silence, his deliberate choices stemming from the very personal emotions which he invests in and externalises through the work. Aesthetics becomes a servant to narration, but not at the expense of the creator’s own idiosyncratic style of delivery. The penetratingly moving images of Andros Efstathiou recover lost time, reveal another side of history, exude a feeling of indebtedness to the past, and mark the end of a ghostly era.’

The Nicosia Airport isa potent historical symbol, a stark reminder of the Turkish invasion that led to the partition of Cyprus 50 years ago. Located west of Nicosia and considered an Eastern-Mediterranean architectural jewel in its day, it was Cyprus’ main airport from 1968, the year it was rebuilt, until 1974.

Today, the oncestate-of-the-art ‘Nicosia International Airport’ remains abandoned. It is located in the ‘Dead Zone’ and is under the control of the United Nations. Each new round of Cyprus peace talks begins there with the hope of finding a solution.

Duration:
December 13th 2024 – February 6th 2025

Working Hours:
Tuesday – Friday (10:00 – 13:00 & 15:00 – 18:00)
Saturday (10:00 – 14:00)

Contact:
art@isnotgallery.com
99569498